Lieve Sun,

Ben trots op je dat je hier je kwetsbaarheid hebt durven laten zien.Hoezo maskers???? .Is nie niks wat je hier neerzet.Ik ben t met Car eens dat ik wel kan neerzetten wat t met mij zou doen als je wel de keuze maakt om weg te gaan van deze aardkloot.Maar t zou jou nie helpen hoe moeilijk dan ook jij moet zelf achter die keuze staan.En nie omdat iemand jou hier zo graag wil houden.Je weet dat je bij mij altijd een luisterend oor zult vinden en zover ik dat kan zal ik je proberen te helpen maar de keuze is up to you.



Liefs Lisa

--- --- --- --- --- --- --- --- ---

Replying to:

Elke avond wil ik slapen om daarna

Óf A: gewoon te merken dat het allemaal een boze droom is geweest en ik weer weet wat ik wil en voel.

Óf B: gewoon niet meer wakker te worden en ontdekken of Beer gelijk heeft gehad.



Ik wil niet meer de onzekerheid. Ik wil niet meer de tweestrijd. Wat wil ik nou verdamme???

Wil ik leven?

Wil ik dood?

Heeft het zin?

Is het nutteloos?



Dat ik niet weet waar ik het antwoord moet zoeken, hoe ik het antwoord kan vinden. Dat doet zo ontzettend veel pijn!



Elke avond kan ik niet slapen, weer wakker liggen en nadenken over die vraag waarvan het antwoord niet te vinden is.

Weer PIJN!!



Ja ik voel mijn eigen pijn. Mijn eigen wanhoop en mijn eigen onmacht. Twee personen in mijn hoofd., Carina en mamma. Ik gun ze de pijn niet. Maar waarom maakt het me zo klein, waarom doet juist dat ik zoveel om ze geef mij pijn?



Ik moet zelf denken. En vooral denken AAN mezelf. Niet voor, door en om anderen. En zelf vind ik het antwoord niet. Zelf heb ik de pijn. De pijn dat ik niet slapen kan en niet weet waar ik het moet zoeken. De pijn dat ik weer een avond lig te huilen van de pijn........







Een stuk dat ik 10 dagen geleden heb geschreven. En nog, nog steeds niet veel anders in de situatie.. 3 mensen kennen deze tekst al (misschien 4 maar dat ligt aan de integriteit van diegene )

Wat ik er van verwacht om het hier te schrijven? Geen idee. Net als het volgende. Hetegene dat ik Beer heb geschreven een paar dagen na de bewuste nacht.



Brief aan Beer



Dag goudlokje,

Ik weet dat mijn keuze niet de jouwe is. En toch weet ik dat je mij er nooit om zult veroordelen.



Een keuze maakt iemand zelf, ook al is hij in strijd met de gedachten van iemand anders.

God veroordeeld niet, de jongen die na zoveel jaar terug was gekomen (vergeef me dat ik het verhaal niet genoeg herinner om de details te schrijven ) en hartelijk werd ontvangen.

In het kort kwam het er op neer dat de jongen zijn eigen weg, zijn eigen leven was gegaan en dat zijn thuis ‘de hemel’ is.



Hij werd niet veroordeeld omdat hij zijn eigen weg was gegaan, en hij werd ook niet aangesproken op zijn manier van naar huis keren.



Zou daarvoor ook iemand die zijn eigen weg door het leven gaat en daarbij ook de eigen weg naar huis bepaald ook weer welkom zijn?



Voor jou was het leven een gegeven en hield het op toen Hij de keuze maakte dat het gedaan was. Zou Hij ook de manier waarop het leven stopt bepalen? Dat Hij de persoon de mogelijkheid geeft zelf te stoppen maar het dus wel door Hem geregisseerd is.



Het klinkt dubbel maar bijvoorbeeld een autoongeluk waarbij een onschuldige sterft, ook daarvan wordt gezegd; Hij heeft het zo gewild. Misschien dat Hij dan ook bij zelfmoord (ik heb nog steeds een hekel aan het woord te schrijven) het zo gewild heeft.



Ik weet dat ik nooit tegen jouw argumenten op kon, hoe vaak en hoe hard ik ook mijn best deed. Maar ik zou zo graag jouw mening willen weten.

En hoewel ik niet gelovig ben vind ik het geloof wel een sterk iets om over te discuseren, in redelijkheid en openheid. Juist omdat je op zoveel manier je visie erover kan geven.

Heerlijk was het om met jou een discussie over het geloof te voeren. Ondanks dat jij ALTIJD gelijk kreeg. En ik zou zo graag zeggen dat ik je liet ‘winnen’, maar ik voelde me na zo’n discussie nooit een verliezer. Misschien alleen een verliezer in het laatste woord hebben )



Ik mis je goudlokje, en misschien als we beiden gelijk blijken te hebben, jij over leven na de dood en ik over de manier om thuis te geraken zien we elkaar weer.



Ik houd van je Beer, gewoon om wie je bent en de respect die van beide kanten bestaat. Ik hoop dat ik nog steeds op hetzelfde respect kan rekenen. En wat ik het meest hoop is dat jij gelijk hebt want dan kan ik tenminste nog eens lekker met je in discussie





Kus van Sun





De onmacht van het niet weten. Niet weten wat IK nu wil. Het doet pijn. En ja dit is mijn eigen pijn.





Ik ga niet reageren op de rest wat er hier geschreven is. Hopelijk begrijpt een ieder dat.



Liefs Sun