Lieve Sun



Jouw vraag houdt mij erg bezig. Hoe regaeer ik hierop, was de vraag aan mijzelf toen ik ging slapen.

Uiteraard begrijp ik dat je niet op andere items reageert.

Je bent met iets heel anders bezig.



Een dierbare vriendin heeft zichzelf het leven benomen. Uit eenzaamheid, uit een bewuste keuze om naar God te willen.

Ze was zich zeer bewust van spiritualiteit, zeer bewust van het Godsdeel in haarzelf. En toch...



De meningen waren verdeeld. Zeker in spirituele kringen.

God zet ons hier neer zodat we hier onze lessen leren.

Het lost niets op want je neemt je problemen mee.

Je komt ergens terecht waar het nog veel akeliger is dan het punt waar je van hieruit vertrekt.

Meningen, maar ik, ik weet het niet.

Ik zou je willen laten zien wat ik gevonden heb, wat mij draagt. Maar wat heb jij daar aan?



Ik vind dat leven uberhaupt pijn doet. Er is vaak een heimwee gevoel en een weg willen van hier, leegte, eenzaamheid. mensen doen hier steeds vaker dingen die niet stroken met wat mogelijk had kunnen zijn. Waar is de liefde gebeleven, de verbondenheid?

Veel mensen leven puur voor de materie.

Een van de redenen waarom ik zelf blij met hartzaken ben.



Toch kan hartzaken niet alles geven, net zo min als een (zelfs goede) relatie dat kan.

Je moet het zelf doen op de aarde. Dat is de opdracht. Zelf, en met elkaar. (Denk ik, dat dat de opdracht is).

Waarbij iedereen haar eigen verantwoordelijkheid heeft en het recht op haar en zijn keuzes.

Wie ben ik om daar dan zelfs een mening over te hebben.



Ik heb periodes gehad dat ik zelf met de vragen die jij hebt, rondliep, en de pijn. Ik ken 'm nog, niet meer de vragen.



Het zou mij pijn doen, dat wil ik zeggen, als we een nieuwe hartzakenmeeting hebben op weer 'n kerkhof.

Ik zeg 't even heel puur zoals ik 't voel.

Liever heb ik die toch aan zee.



Ik kan en wil je ook niet tegenhouden of belemmeren in je keuzes.

Je schrijft over HIJ. Heb je al geprobeerd om dat Hij in je hart te vinden, hulp te vragen, te praten, de pijn op te dragen om hem dan samen te lijden?

Laatst gaf een dierbare vriend mij een tip.

Visualiseer een witte roos, in je hart.

Leg steeds als je pijn voelt, de pijn op deze roos.

Maar ook zonder roos leg ik de pijn op mijn hart.

Doordat ik dat doe kan ik zo vaak me intens gelukkig voelen, met het leven. Ook al is er veel wat ik niet heb, er is zo verdomd veel wat ik wel heb en vooral, ik heb mijn ik-gevoel mogen gaan voelen. Dat wie Ik ben.



Beerrrrr had haar manieren om met haar pijn om te gaan, de parels er in te ontdekken. In haar eenzaamheid ontdekte ze de transformatie. (waarvan ze ook al lang op de hoogte was). Zij zou hier zijn gebleven (denk ik, maar wie ben ik, en wat voor leven had ze, een zware opdracht, in mijn ogen en vaak ook in de hare, maar regelmatig ook niet. Dan was ze er gelukkig mee- in mijn ogen)

ik ga niet zoiets simpels zeggen als probeer uit de problemen te komen, zoek hulp blablabla.

Dat zul je ook vast gedaan hebben.

Dat soort hulp kan soms ook averechts werken.



Mijn enige hulp is de kracht en de liefdevinden, steeds weer, in mijzelf en lijden wanneer me dat niet lukt.

En blij zijn met de verbondenheid die ik onde weg op mijn reis ontmoet, maar waar ik mij wel voor moet openen, of moet leren openen, en ook mezelf opzij moet leren zetten.

Leven en liefde (alle soorten) zijn voor mij een school.

Ik kom vaak die dingen tegen die ik nodig heb, waarschijnlijk omdat er in mij een groot vertrouwen groeit wat ik steeds open probeer te leggen/ te houden.



Ik vind het goed van je dat je je vragen en gevoelens hier op geschreven hebt.

Ik wens je kracht en licht, om de juiste keuzes te maken, te vallen en vooral om op te staan, uit te rusten, wonden te helen.

Ik kan niet meer dan dat tegen je zeggen, je heel veel sterkte wensen ook. Ik heb je ook wat liefde opgestuurd.



Ik heb het antwoord gevonden in het contact maken met mijn binnenkant, mijn gevoelens en daarmee te gaan werken, ook ze loslaten. Dat is mijn leerpunt steeds.



Voor iedereen ligt het antwoord ergens anders.

Ik hoop en wens dat jij het jouwe vindt, wat dat antwoord dan ook moge zijn. Zelfs al is het deze aarde verlaten.

We zijn deel van het geheel, van alles wat bestaat, we zitten daar aan vast, denk ik. Ik vrees dat dood niet bestaat, niet als bewust gekozen uitweg. Maar ik weet het niet. Probeer eerst de uitweg nog eens hier te vinden.

Wat zou je daarvoor nodig hebben? Hoe komt een mens uit pijn en wanhoop. Hoe jij? Dat niet te weten is juist je vraag en pijn. Misschien kunnen anderen nog andere dingen zeggen en schrijven. Dank je wel dat je geschreven hebt.



Dani

--- --- --- --- --- --- --- --- ---

Replying to:

Elke avond wil ik slapen om daarna

Óf A: gewoon te merken dat het allemaal een boze droom is geweest en ik weer weet wat ik wil en voel.

Óf B: gewoon niet meer wakker te worden en ontdekken of Beer gelijk heeft gehad.



Ik wil niet meer de onzekerheid. Ik wil niet meer de tweestrijd. Wat wil ik nou verdamme???

Wil ik leven?

Wil ik dood?

Heeft het zin?

Is het nutteloos?



Dat ik niet weet waar ik het antwoord moet zoeken, hoe ik het antwoord kan vinden. Dat doet zo ontzettend veel pijn!



Elke avond kan ik niet slapen, weer wakker liggen en nadenken over die vraag waarvan het antwoord niet te vinden is.

Weer PIJN!!



Ja ik voel mijn eigen pijn. Mijn eigen wanhoop en mijn eigen onmacht. Twee personen in mijn hoofd., Carina en mamma. Ik gun ze de pijn niet. Maar waarom maakt het me zo klein, waarom doet juist dat ik zoveel om ze geef mij pijn?



Ik moet zelf denken. En vooral denken AAN mezelf. Niet voor, door en om anderen. En zelf vind ik het antwoord niet. Zelf heb ik de pijn. De pijn dat ik niet slapen kan en niet weet waar ik het moet zoeken. De pijn dat ik weer een avond lig te huilen van de pijn........







Een stuk dat ik 10 dagen geleden heb geschreven. En nog, nog steeds niet veel anders in de situatie.. 3 mensen kennen deze tekst al (misschien 4 maar dat ligt aan de integriteit van diegene )

Wat ik er van verwacht om het hier te schrijven? Geen idee. Net als het volgende. Hetegene dat ik Beer heb geschreven een paar dagen na de bewuste nacht.



Brief aan Beer



Dag goudlokje,

Ik weet dat mijn keuze niet de jouwe is. En toch weet ik dat je mij er nooit om zult veroordelen.



Een keuze maakt iemand zelf, ook al is hij in strijd met de gedachten van iemand anders.

God veroordeeld niet, de jongen die na zoveel jaar terug was gekomen (vergeef me dat ik het verhaal niet genoeg herinner om de details te schrijven ) en hartelijk werd ontvangen.

In het kort kwam het er op neer dat de jongen zijn eigen weg, zijn eigen leven was gegaan en dat zijn thuis ‘de hemel’ is.



Hij werd niet veroordeeld omdat hij zijn eigen weg was gegaan, en hij werd ook niet aangesproken op zijn manier van naar huis keren.



Zou daarvoor ook iemand die zijn eigen weg door het leven gaat en daarbij ook de eigen weg naar huis bepaald ook weer welkom zijn?



Voor jou was het leven een gegeven en hield het op toen Hij de keuze maakte dat het gedaan was. Zou Hij ook de manier waarop het leven stopt bepalen? Dat Hij de persoon de mogelijkheid geeft zelf te stoppen maar het dus wel door Hem geregisseerd is.



Het klinkt dubbel maar bijvoorbeeld een autoongeluk waarbij een onschuldige sterft, ook daarvan wordt gezegd; Hij heeft het zo gewild. Misschien dat Hij dan ook bij zelfmoord (ik heb nog steeds een hekel aan het woord te schrijven) het zo gewild heeft.



Ik weet dat ik nooit tegen jouw argumenten op kon, hoe vaak en hoe hard ik ook mijn best deed. Maar ik zou zo graag jouw mening willen weten.

En hoewel ik niet gelovig ben vind ik het geloof wel een sterk iets om over te discuseren, in redelijkheid en openheid. Juist omdat je op zoveel manier je visie erover kan geven.

Heerlijk was het om met jou een discussie over het geloof te voeren. Ondanks dat jij ALTIJD gelijk kreeg. En ik zou zo graag zeggen dat ik je liet ‘winnen’, maar ik voelde me na zo’n discussie nooit een verliezer. Misschien alleen een verliezer in het laatste woord hebben )



Ik mis je goudlokje, en misschien als we beiden gelijk blijken te hebben, jij over leven na de dood en ik over de manier om thuis te geraken zien we elkaar weer.



Ik houd van je Beer, gewoon om wie je bent en de respect die van beide kanten bestaat. Ik hoop dat ik nog steeds op hetzelfde respect kan rekenen. En wat ik het meest hoop is dat jij gelijk hebt want dan kan ik tenminste nog eens lekker met je in discussie





Kus van Sun





De onmacht van het niet weten. Niet weten wat IK nu wil. Het doet pijn. En ja dit is mijn eigen pijn.





Ik ga niet reageren op de rest wat er hier geschreven is. Hopelijk begrijpt een ieder dat.



Liefs Sun

Een ding staat voor mij wel vast.

Ik denk dat God je met heel veel liefde zou ontvangen, niet zal oordelen.



Ik denk dat hij dat nu ook al doet.



May God bless you, Spirit be with you, zeggen de Indianen en dat zeg ik ook.



Dani

--- --- --- --- --- --- --- --- ---

Replying to:

Lieve Sun



Jouw vraag houdt mij erg bezig. Hoe regaeer ik hierop, was de vraag aan mijzelf toen ik ging slapen.

Uiteraard begrijp ik dat je niet op andere items reageert.

Je bent met iets heel anders bezig.



Een dierbare vriendin heeft zichzelf het leven benomen. Uit eenzaamheid, uit een bewuste keuze om naar God te willen.

Ze was zich zeer bewust van spiritualiteit, zeer bewust van het Godsdeel in haarzelf. En toch...



De meningen waren verdeeld. Zeker in spirituele kringen.

God zet ons hier neer zodat we hier onze lessen leren.

Het lost niets op want je neemt je problemen mee.

Je komt ergens terecht waar het nog veel akeliger is dan het punt waar je van hieruit vertrekt.

Meningen, maar ik, ik weet het niet.

Ik zou je willen laten zien wat ik gevonden heb, wat mij draagt. Maar wat heb jij daar aan?



Ik vind dat leven uberhaupt pijn doet. Er is vaak een heimwee gevoel en een weg willen van hier, leegte, eenzaamheid. mensen doen hier steeds vaker dingen die niet stroken met wat mogelijk had kunnen zijn. Waar is de liefde gebeleven, de verbondenheid?

Veel mensen leven puur voor de materie.

Een van de redenen waarom ik zelf blij met hartzaken ben.



Toch kan hartzaken niet alles geven, net zo min als een (zelfs goede) relatie dat kan.

Je moet het zelf doen op de aarde. Dat is de opdracht. Zelf, en met elkaar. (Denk ik, dat dat de opdracht is).

Waarbij iedereen haar eigen verantwoordelijkheid heeft en het recht op haar en zijn keuzes.

Wie ben ik om daar dan zelfs een mening over te hebben.



Ik heb periodes gehad dat ik zelf met de vragen die jij hebt, rondliep, en de pijn. Ik ken 'm nog, niet meer de vragen.



Het zou mij pijn doen, dat wil ik zeggen, als we een nieuwe hartzakenmeeting hebben op weer 'n kerkhof.

Ik zeg 't even heel puur zoals ik 't voel.

Liever heb ik die toch aan zee.



Ik kan en wil je ook niet tegenhouden of belemmeren in je keuzes.

Je schrijft over HIJ. Heb je al geprobeerd om dat Hij in je hart te vinden, hulp te vragen, te praten, de pijn op te dragen om hem dan samen te lijden?

Laatst gaf een dierbare vriend mij een tip.

Visualiseer een witte roos, in je hart.

Leg steeds als je pijn voelt, de pijn op deze roos.

Maar ook zonder roos leg ik de pijn op mijn hart.

Doordat ik dat doe kan ik zo vaak me intens gelukkig voelen, met het leven. Ook al is er veel wat ik niet heb, er is zo verdomd veel wat ik wel heb en vooral, ik heb mijn ik-gevoel mogen gaan voelen. Dat wie Ik ben.



Beerrrrr had haar manieren om met haar pijn om te gaan, de parels er in te ontdekken. In haar eenzaamheid ontdekte ze de transformatie. (waarvan ze ook al lang op de hoogte was). Zij zou hier zijn gebleven (denk ik, maar wie ben ik, en wat voor leven had ze, een zware opdracht, in mijn ogen en vaak ook in de hare, maar regelmatig ook niet. Dan was ze er gelukkig mee- in mijn ogen)

ik ga niet zoiets simpels zeggen als probeer uit de problemen te komen, zoek hulp blablabla.

Dat zul je ook vast gedaan hebben.

Dat soort hulp kan soms ook averechts werken.



Mijn enige hulp is de kracht en de liefdevinden, steeds weer, in mijzelf en lijden wanneer me dat niet lukt.

En blij zijn met de verbondenheid die ik onde weg op mijn reis ontmoet, maar waar ik mij wel voor moet openen, of moet leren openen, en ook mezelf opzij moet leren zetten.

Leven en liefde (alle soorten) zijn voor mij een school.

Ik kom vaak die dingen tegen die ik nodig heb, waarschijnlijk omdat er in mij een groot vertrouwen groeit wat ik steeds open probeer te leggen/ te houden.



Ik vind het goed van je dat je je vragen en gevoelens hier op geschreven hebt.

Ik wens je kracht en licht, om de juiste keuzes te maken, te vallen en vooral om op te staan, uit te rusten, wonden te helen.

Ik kan niet meer dan dat tegen je zeggen, je heel veel sterkte wensen ook. Ik heb je ook wat liefde opgestuurd.



Ik heb het antwoord gevonden in het contact maken met mijn binnenkant, mijn gevoelens en daarmee te gaan werken, ook ze loslaten. Dat is mijn leerpunt steeds.



Voor iedereen ligt het antwoord ergens anders.

Ik hoop en wens dat jij het jouwe vindt, wat dat antwoord dan ook moge zijn. Zelfs al is het deze aarde verlaten.

We zijn deel van het geheel, van alles wat bestaat, we zitten daar aan vast, denk ik. Ik vrees dat dood niet bestaat, niet als bewust gekozen uitweg. Maar ik weet het niet. Probeer eerst de uitweg nog eens hier te vinden.

Wat zou je daarvoor nodig hebben? Hoe komt een mens uit pijn en wanhoop. Hoe jij? Dat niet te weten is juist je vraag en pijn. Misschien kunnen anderen nog andere dingen zeggen en schrijven. Dank je wel dat je geschreven hebt.



Dani

--- --- --- --- --- --- --- --- ---

Replying to:

Elke avond wil ik slapen om daarna

Óf A: gewoon te merken dat het allemaal een boze droom is geweest en ik weer weet wat ik wil en voel.

Óf B: gewoon niet meer wakker te worden en ontdekken of Beer gelijk heeft gehad.



Ik wil niet meer de onzekerheid. Ik wil niet meer de tweestrijd. Wat wil ik nou verdamme???

Wil ik leven?

Wil ik dood?

Heeft het zin?

Is het nutteloos?



Dat ik niet weet waar ik het antwoord moet zoeken, hoe ik het antwoord kan vinden. Dat doet zo ontzettend veel pijn!



Elke avond kan ik niet slapen, weer wakker liggen en nadenken over die vraag waarvan het antwoord niet te vinden is.

Weer PIJN!!



Ja ik voel mijn eigen pijn. Mijn eigen wanhoop en mijn eigen onmacht. Twee personen in mijn hoofd., Carina en mamma. Ik gun ze de pijn niet. Maar waarom maakt het me zo klein, waarom doet juist dat ik zoveel om ze geef mij pijn?



Ik moet zelf denken. En vooral denken AAN mezelf. Niet voor, door en om anderen. En zelf vind ik het antwoord niet. Zelf heb ik de pijn. De pijn dat ik niet slapen kan en niet weet waar ik het moet zoeken. De pijn dat ik weer een avond lig te huilen van de pijn........







Een stuk dat ik 10 dagen geleden heb geschreven. En nog, nog steeds niet veel anders in de situatie.. 3 mensen kennen deze tekst al (misschien 4 maar dat ligt aan de integriteit van diegene )

Wat ik er van verwacht om het hier te schrijven? Geen idee. Net als het volgende. Hetegene dat ik Beer heb geschreven een paar dagen na de bewuste nacht.



Brief aan Beer



Dag goudlokje,

Ik weet dat mijn keuze niet de jouwe is. En toch weet ik dat je mij er nooit om zult veroordelen.



Een keuze maakt iemand zelf, ook al is hij in strijd met de gedachten van iemand anders.

God veroordeeld niet, de jongen die na zoveel jaar terug was gekomen (vergeef me dat ik het verhaal niet genoeg herinner om de details te schrijven ) en hartelijk werd ontvangen.

In het kort kwam het er op neer dat de jongen zijn eigen weg, zijn eigen leven was gegaan en dat zijn thuis ‘de hemel’ is.



Hij werd niet veroordeeld omdat hij zijn eigen weg was gegaan, en hij werd ook niet aangesproken op zijn manier van naar huis keren.



Zou daarvoor ook iemand die zijn eigen weg door het leven gaat en daarbij ook de eigen weg naar huis bepaald ook weer welkom zijn?



Voor jou was het leven een gegeven en hield het op toen Hij de keuze maakte dat het gedaan was. Zou Hij ook de manier waarop het leven stopt bepalen? Dat Hij de persoon de mogelijkheid geeft zelf te stoppen maar het dus wel door Hem geregisseerd is.



Het klinkt dubbel maar bijvoorbeeld een autoongeluk waarbij een onschuldige sterft, ook daarvan wordt gezegd; Hij heeft het zo gewild. Misschien dat Hij dan ook bij zelfmoord (ik heb nog steeds een hekel aan het woord te schrijven) het zo gewild heeft.



Ik weet dat ik nooit tegen jouw argumenten op kon, hoe vaak en hoe hard ik ook mijn best deed. Maar ik zou zo graag jouw mening willen weten.

En hoewel ik niet gelovig ben vind ik het geloof wel een sterk iets om over te discuseren, in redelijkheid en openheid. Juist omdat je op zoveel manier je visie erover kan geven.

Heerlijk was het om met jou een discussie over het geloof te voeren. Ondanks dat jij ALTIJD gelijk kreeg. En ik zou zo graag zeggen dat ik je liet ‘winnen’, maar ik voelde me na zo’n discussie nooit een verliezer. Misschien alleen een verliezer in het laatste woord hebben )



Ik mis je goudlokje, en misschien als we beiden gelijk blijken te hebben, jij over leven na de dood en ik over de manier om thuis te geraken zien we elkaar weer.



Ik houd van je Beer, gewoon om wie je bent en de respect die van beide kanten bestaat. Ik hoop dat ik nog steeds op hetzelfde respect kan rekenen. En wat ik het meest hoop is dat jij gelijk hebt want dan kan ik tenminste nog eens lekker met je in discussie





Kus van Sun





De onmacht van het niet weten. Niet weten wat IK nu wil. Het doet pijn. En ja dit is mijn eigen pijn.





Ik ga niet reageren op de rest wat er hier geschreven is. Hopelijk begrijpt een ieder dat.



Liefs Sun

lieve Sun



(ik heb ondertussen al een paar maal mijn tekst gewist gaat lekker zo )

Het raakt me wat je schrijft sunniebunnie. Vind het knap en goed van je dat je hier wat gedachten onder woorden heb proberen te brengen, iets wat zeker niet mee valt.

Ten eerste hoop ik dat het je wat ruimte heeft gegeven om te kunnen slapen!

Verder hoop ik dat je wat heb aan de reacties van anderen. Niet om je te beinvloeden maar om wat meer gedachten op een rijtje te krijgen.



Ik weet zelf dat ik je niet kan "ompraten" om anders te denken. Krachten komen vanuit jezelf, en dit schrijven is al een kracht van je! Misschien maak je de keuze om naar mamsie Beer te gaan, ik en niemand kan je daarvan weerhouden en ikzelf zou het van mezelf ook egoistisch vinden om dat te proberen. Het is jouw gevoel! Jouw pijn! Jouw verdriet en angsten waar alleen jij je keuzes in kan maken en waar jij ook zelf doorheen zal moeten.

Ik kan proberen naast je te staan en je laten weten dat ik van je hou! Wat je ook beslist dat zal nooit veranderen.



Dat eenzaamheidsgevoel herken ik heel goed en hoe lief mensen ook voor me waren, ik voelde me eenzaam en niets kon dat gevoel van me wegnemen. Het enige wat ik voelde was angst om het onbekende, eenzaam in het gevoel, gevoelens in mezelf met wat wil ik nu? Wie ben ik nu toch? Wat doe ik mensen om me heen aan? Wat doe ik mijn kinderen aan? En ondertussen ging ik meer en meer twijfelen aan mijn eigen ikje, verloor ik mezelf en het vertrouwen om te leven!

Mamsie Beer heeft wat tegen me gesproken toen, soms kon ik het niet horen en soms had ze gewoon heel erg gelijk.

We hebben gehoord op haar begrafenis en ook in gesprekken met haarzelf trouwens wat er allemaal in haar leventje is gebeurd, dat ze hulp heeft gezocht, net zolang tot ze het gevoel had dat het DE hulp was die ze nodig had. Misschien zit je ook wel bij de verkeerde hulp en moet je verder zoeken, net zoals Beer.

Alleen jij kan dat inschatten, voelen en alleen jij kan dat aangeven. Ikzelf vind het al keigoed van je dat je hulp bent gaan zoeken, je geeft niet zomaar op en gun jezelf het beste.



Wat Dani heeft geschreven vind ik een heel goed stuk en ik hoop dat je die woorden vaak wil lezen en het je de handvatten geeft om verder te gaan. Verder op jouw weg! hoe die ook eindigt. Zoek in jezelf, in je eigen krachten en weet dat je altijd welkom bent hier om te praten, te huilen, te schuilen alleen ik kan je gevoel niet wegnemen, kan dat niet dragen, dat stuk(je) laat ik bij jou, is van jou.



lieve Sun, je bent een kanjer en ik denk aan je, hou van je!



dikke kus.

Carina

--- --- --- --- --- --- --- --- ---

Replying to:

Elke avond wil ik slapen om daarna

Óf A: gewoon te merken dat het allemaal een boze droom is geweest en ik weer weet wat ik wil en voel.

Óf B: gewoon niet meer wakker te worden en ontdekken of Beer gelijk heeft gehad.



Ik wil niet meer de onzekerheid. Ik wil niet meer de tweestrijd. Wat wil ik nou verdamme???

Wil ik leven?

Wil ik dood?

Heeft het zin?

Is het nutteloos?



Dat ik niet weet waar ik het antwoord moet zoeken, hoe ik het antwoord kan vinden. Dat doet zo ontzettend veel pijn!



Elke avond kan ik niet slapen, weer wakker liggen en nadenken over die vraag waarvan het antwoord niet te vinden is.

Weer PIJN!!



Ja ik voel mijn eigen pijn. Mijn eigen wanhoop en mijn eigen onmacht. Twee personen in mijn hoofd., Carina en mamma. Ik gun ze de pijn niet. Maar waarom maakt het me zo klein, waarom doet juist dat ik zoveel om ze geef mij pijn?



Ik moet zelf denken. En vooral denken AAN mezelf. Niet voor, door en om anderen. En zelf vind ik het antwoord niet. Zelf heb ik de pijn. De pijn dat ik niet slapen kan en niet weet waar ik het moet zoeken. De pijn dat ik weer een avond lig te huilen van de pijn........







Een stuk dat ik 10 dagen geleden heb geschreven. En nog, nog steeds niet veel anders in de situatie.. 3 mensen kennen deze tekst al (misschien 4 maar dat ligt aan de integriteit van diegene )

Wat ik er van verwacht om het hier te schrijven? Geen idee. Net als het volgende. Hetegene dat ik Beer heb geschreven een paar dagen na de bewuste nacht.



Brief aan Beer



Dag goudlokje,

Ik weet dat mijn keuze niet de jouwe is. En toch weet ik dat je mij er nooit om zult veroordelen.



Een keuze maakt iemand zelf, ook al is hij in strijd met de gedachten van iemand anders.

God veroordeeld niet, de jongen die na zoveel jaar terug was gekomen (vergeef me dat ik het verhaal niet genoeg herinner om de details te schrijven ) en hartelijk werd ontvangen.

In het kort kwam het er op neer dat de jongen zijn eigen weg, zijn eigen leven was gegaan en dat zijn thuis ‘de hemel’ is.



Hij werd niet veroordeeld omdat hij zijn eigen weg was gegaan, en hij werd ook niet aangesproken op zijn manier van naar huis keren.



Zou daarvoor ook iemand die zijn eigen weg door het leven gaat en daarbij ook de eigen weg naar huis bepaald ook weer welkom zijn?



Voor jou was het leven een gegeven en hield het op toen Hij de keuze maakte dat het gedaan was. Zou Hij ook de manier waarop het leven stopt bepalen? Dat Hij de persoon de mogelijkheid geeft zelf te stoppen maar het dus wel door Hem geregisseerd is.



Het klinkt dubbel maar bijvoorbeeld een autoongeluk waarbij een onschuldige sterft, ook daarvan wordt gezegd; Hij heeft het zo gewild. Misschien dat Hij dan ook bij zelfmoord (ik heb nog steeds een hekel aan het woord te schrijven) het zo gewild heeft.



Ik weet dat ik nooit tegen jouw argumenten op kon, hoe vaak en hoe hard ik ook mijn best deed. Maar ik zou zo graag jouw mening willen weten.

En hoewel ik niet gelovig ben vind ik het geloof wel een sterk iets om over te discuseren, in redelijkheid en openheid. Juist omdat je op zoveel manier je visie erover kan geven.

Heerlijk was het om met jou een discussie over het geloof te voeren. Ondanks dat jij ALTIJD gelijk kreeg. En ik zou zo graag zeggen dat ik je liet ‘winnen’, maar ik voelde me na zo’n discussie nooit een verliezer. Misschien alleen een verliezer in het laatste woord hebben )



Ik mis je goudlokje, en misschien als we beiden gelijk blijken te hebben, jij over leven na de dood en ik over de manier om thuis te geraken zien we elkaar weer.



Ik houd van je Beer, gewoon om wie je bent en de respect die van beide kanten bestaat. Ik hoop dat ik nog steeds op hetzelfde respect kan rekenen. En wat ik het meest hoop is dat jij gelijk hebt want dan kan ik tenminste nog eens lekker met je in discussie





Kus van Sun





De onmacht van het niet weten. Niet weten wat IK nu wil. Het doet pijn. En ja dit is mijn eigen pijn.





Ik ga niet reageren op de rest wat er hier geschreven is. Hopelijk begrijpt een ieder dat.



Liefs Sun

de backspace is niet zonder reden uitgevonden

ik werk meer met selecteren en deleten

maar nu wat ik wil typen..



ik mag niet egoïstisch zijn van de egoïsten die mij hier willen houden. ik heb zin om de stok te pakken en tegen hun te slaan.. en weer neemt iemand die stok uit mn handen.. precies op de manier die het zo moeilijk maakt! begrijp me niet verkeerd. het is niet bedoeld om te slaan.. maar je bent gewoon een trut dat je me los laat!

wat dani zegt:

'Het zou mij pijn doen, dat wil ik zeggen, als we een nieuwe hartzakenmeeting hebben op weer 'n kerkhof.

Ik zeg 't even heel puur zoals ik 't voel.

Liever heb ik die toch aan zee.'



is voor mijn gevoel het tegenovergestelde van:

'Ik weet zelf dat ik je niet kan "ompraten" om anders te denken. Krachten komen vanuit jezelf, en dit schrijven is al een kracht van je! Misschien maak je de keuze om naar mamsie Beer te gaan, ik en niemand kan je daarvan weerhouden en ikzelf zou het van mezelf ook egoistisch vinden om dat te proberen. Het is jouw gevoel! Jouw pijn! Jouw verdriet en angsten waar alleen jij je keuzes in kan maken en waar jij ook zelf doorheen zal moeten.

Ik kan proberen naast je te staan en je laten weten dat ik van je hou! Wat je ook beslist dat zal nooit veranderen.'



stuurde net n sms richting maassluis:



Weet je dat je eiglijk heel gemeen bent. op een posi manier dan hè juist door los te laten houd je me steviger vast. soms wil ik slaan omdak nie egoïst mag zijn van mensen die egoïsten zijn dat ze me hier willen houden.terwijl jij.. verdomme Car khoud van je! trut die je bent om me los te laten! kben eg blij dak je ken. kus



juist door die stok weg te nemen. zelfs op momenten dat t niet eens de bedoeling is om dat te doen je laat me los daardoor weet ik niet meer wat ik wil.



de reactie van Dani raakt me ook. maar hij dringt nogniet echt door. moet hem vaker over lezen om er dingen uit te kunnen halen. (wat ik trouwens wel vaker moet bij de teksten van Dani )



zo graag wil ik weten waar ik naar zoek. wat is het? hoe ziet het er uit? waar kan ik het vinden zou ook wel makkelijk zijn



chaotisch ben ik op dit moment wel... volgens mij was dat lisa die dat al eenszei veel gedachten die door mn hoofd gaan. veel dingen waar ik van de hak op de tak aan denk. veel dingen die ik niet eens uit kan zoeken omdat ik weer aan iets anders denk.. de gedachten moeten allemaal nog op volgorde komen. Maar soms zie ik door de bomen het bos niet meer...



wat ik al zei.. ik ben nu n chaoot.. en sta ook op het punt nu de backspace te gebruiken..... maar wie weet wat er uit te halen is voor mezelf als ik nog eens trug lees.....





liefs Sun

--- --- --- --- --- --- --- --- ---

Replying to:

lieve Sun



(ik heb ondertussen al een paar maal mijn tekst gewist gaat lekker zo )

Het raakt me wat je schrijft sunniebunnie. Vind het knap en goed van je dat je hier wat gedachten onder woorden heb proberen te brengen, iets wat zeker niet mee valt.

Ten eerste hoop ik dat het je wat ruimte heeft gegeven om te kunnen slapen!

Verder hoop ik dat je wat heb aan de reacties van anderen. Niet om je te beinvloeden maar om wat meer gedachten op een rijtje te krijgen.



Ik weet zelf dat ik je niet kan "ompraten" om anders te denken. Krachten komen vanuit jezelf, en dit schrijven is al een kracht van je! Misschien maak je de keuze om naar mamsie Beer te gaan, ik en niemand kan je daarvan weerhouden en ikzelf zou het van mezelf ook egoistisch vinden om dat te proberen. Het is jouw gevoel! Jouw pijn! Jouw verdriet en angsten waar alleen jij je keuzes in kan maken en waar jij ook zelf doorheen zal moeten.

Ik kan proberen naast je te staan en je laten weten dat ik van je hou! Wat je ook beslist dat zal nooit veranderen.



Dat eenzaamheidsgevoel herken ik heel goed en hoe lief mensen ook voor me waren, ik voelde me eenzaam en niets kon dat gevoel van me wegnemen. Het enige wat ik voelde was angst om het onbekende, eenzaam in het gevoel, gevoelens in mezelf met wat wil ik nu? Wie ben ik nu toch? Wat doe ik mensen om me heen aan? Wat doe ik mijn kinderen aan? En ondertussen ging ik meer en meer twijfelen aan mijn eigen ikje, verloor ik mezelf en het vertrouwen om te leven!

Mamsie Beer heeft wat tegen me gesproken toen, soms kon ik het niet horen en soms had ze gewoon heel erg gelijk.

We hebben gehoord op haar begrafenis en ook in gesprekken met haarzelf trouwens wat er allemaal in haar leventje is gebeurd, dat ze hulp heeft gezocht, net zolang tot ze het gevoel had dat het DE hulp was die ze nodig had. Misschien zit je ook wel bij de verkeerde hulp en moet je verder zoeken, net zoals Beer.

Alleen jij kan dat inschatten, voelen en alleen jij kan dat aangeven. Ikzelf vind het al keigoed van je dat je hulp bent gaan zoeken, je geeft niet zomaar op en gun jezelf het beste.



Wat Dani heeft geschreven vind ik een heel goed stuk en ik hoop dat je die woorden vaak wil lezen en het je de handvatten geeft om verder te gaan. Verder op jouw weg! hoe die ook eindigt. Zoek in jezelf, in je eigen krachten en weet dat je altijd welkom bent hier om te praten, te huilen, te schuilen alleen ik kan je gevoel niet wegnemen, kan dat niet dragen, dat stuk(je) laat ik bij jou, is van jou.



lieve Sun, je bent een kanjer en ik denk aan je, hou van je!



dikke kus.

Carina

--- --- --- --- --- --- --- --- ---

Replying to:

Elke avond wil ik slapen om daarna

Óf A: gewoon te merken dat het allemaal een boze droom is geweest en ik weer weet wat ik wil en voel.

Óf B: gewoon niet meer wakker te worden en ontdekken of Beer gelijk heeft gehad.



Ik wil niet meer de onzekerheid. Ik wil niet meer de tweestrijd. Wat wil ik nou verdamme???

Wil ik leven?

Wil ik dood?

Heeft het zin?

Is het nutteloos?



Dat ik niet weet waar ik het antwoord moet zoeken, hoe ik het antwoord kan vinden. Dat doet zo ontzettend veel pijn!



Elke avond kan ik niet slapen, weer wakker liggen en nadenken over die vraag waarvan het antwoord niet te vinden is.

Weer PIJN!!



Ja ik voel mijn eigen pijn. Mijn eigen wanhoop en mijn eigen onmacht. Twee personen in mijn hoofd., Carina en mamma. Ik gun ze de pijn niet. Maar waarom maakt het me zo klein, waarom doet juist dat ik zoveel om ze geef mij pijn?



Ik moet zelf denken. En vooral denken AAN mezelf. Niet voor, door en om anderen. En zelf vind ik het antwoord niet. Zelf heb ik de pijn. De pijn dat ik niet slapen kan en niet weet waar ik het moet zoeken. De pijn dat ik weer een avond lig te huilen van de pijn........







Een stuk dat ik 10 dagen geleden heb geschreven. En nog, nog steeds niet veel anders in de situatie.. 3 mensen kennen deze tekst al (misschien 4 maar dat ligt aan de integriteit van diegene )

Wat ik er van verwacht om het hier te schrijven? Geen idee. Net als het volgende. Hetegene dat ik Beer heb geschreven een paar dagen na de bewuste nacht.



Brief aan Beer



Dag goudlokje,

Ik weet dat mijn keuze niet de jouwe is. En toch weet ik dat je mij er nooit om zult veroordelen.



Een keuze maakt iemand zelf, ook al is hij in strijd met de gedachten van iemand anders.

God veroordeeld niet, de jongen die na zoveel jaar terug was gekomen (vergeef me dat ik het verhaal niet genoeg herinner om de details te schrijven ) en hartelijk werd ontvangen.

In het kort kwam het er op neer dat de jongen zijn eigen weg, zijn eigen leven was gegaan en dat zijn thuis ‘de hemel’ is.



Hij werd niet veroordeeld omdat hij zijn eigen weg was gegaan, en hij werd ook niet aangesproken op zijn manier van naar huis keren.



Zou daarvoor ook iemand die zijn eigen weg door het leven gaat en daarbij ook de eigen weg naar huis bepaald ook weer welkom zijn?



Voor jou was het leven een gegeven en hield het op toen Hij de keuze maakte dat het gedaan was. Zou Hij ook de manier waarop het leven stopt bepalen? Dat Hij de persoon de mogelijkheid geeft zelf te stoppen maar het dus wel door Hem geregisseerd is.



Het klinkt dubbel maar bijvoorbeeld een autoongeluk waarbij een onschuldige sterft, ook daarvan wordt gezegd; Hij heeft het zo gewild. Misschien dat Hij dan ook bij zelfmoord (ik heb nog steeds een hekel aan het woord te schrijven) het zo gewild heeft.



Ik weet dat ik nooit tegen jouw argumenten op kon, hoe vaak en hoe hard ik ook mijn best deed. Maar ik zou zo graag jouw mening willen weten.

En hoewel ik niet gelovig ben vind ik het geloof wel een sterk iets om over te discuseren, in redelijkheid en openheid. Juist omdat je op zoveel manier je visie erover kan geven.

Heerlijk was het om met jou een discussie over het geloof te voeren. Ondanks dat jij ALTIJD gelijk kreeg. En ik zou zo graag zeggen dat ik je liet ‘winnen’, maar ik voelde me na zo’n discussie nooit een verliezer. Misschien alleen een verliezer in het laatste woord hebben )



Ik mis je goudlokje, en misschien als we beiden gelijk blijken te hebben, jij over leven na de dood en ik over de manier om thuis te geraken zien we elkaar weer.



Ik houd van je Beer, gewoon om wie je bent en de respect die van beide kanten bestaat. Ik hoop dat ik nog steeds op hetzelfde respect kan rekenen. En wat ik het meest hoop is dat jij gelijk hebt want dan kan ik tenminste nog eens lekker met je in discussie





Kus van Sun





De onmacht van het niet weten. Niet weten wat IK nu wil. Het doet pijn. En ja dit is mijn eigen pijn.





Ik ga niet reageren op de rest wat er hier geschreven is. Hopelijk begrijpt een ieder dat.



Liefs Sun

Lieve Sun,

Ben trots op je dat je hier je kwetsbaarheid hebt durven laten zien.Hoezo maskers???? .Is nie niks wat je hier neerzet.Ik ben t met Car eens dat ik wel kan neerzetten wat t met mij zou doen als je wel de keuze maakt om weg te gaan van deze aardkloot.Maar t zou jou nie helpen hoe moeilijk dan ook jij moet zelf achter die keuze staan.En nie omdat iemand jou hier zo graag wil houden.Je weet dat je bij mij altijd een luisterend oor zult vinden en zover ik dat kan zal ik je proberen te helpen maar de keuze is up to you.



Liefs Lisa

--- --- --- --- --- --- --- --- ---

Replying to:

Elke avond wil ik slapen om daarna

Óf A: gewoon te merken dat het allemaal een boze droom is geweest en ik weer weet wat ik wil en voel.

Óf B: gewoon niet meer wakker te worden en ontdekken of Beer gelijk heeft gehad.



Ik wil niet meer de onzekerheid. Ik wil niet meer de tweestrijd. Wat wil ik nou verdamme???

Wil ik leven?

Wil ik dood?

Heeft het zin?

Is het nutteloos?



Dat ik niet weet waar ik het antwoord moet zoeken, hoe ik het antwoord kan vinden. Dat doet zo ontzettend veel pijn!



Elke avond kan ik niet slapen, weer wakker liggen en nadenken over die vraag waarvan het antwoord niet te vinden is.

Weer PIJN!!



Ja ik voel mijn eigen pijn. Mijn eigen wanhoop en mijn eigen onmacht. Twee personen in mijn hoofd., Carina en mamma. Ik gun ze de pijn niet. Maar waarom maakt het me zo klein, waarom doet juist dat ik zoveel om ze geef mij pijn?



Ik moet zelf denken. En vooral denken AAN mezelf. Niet voor, door en om anderen. En zelf vind ik het antwoord niet. Zelf heb ik de pijn. De pijn dat ik niet slapen kan en niet weet waar ik het moet zoeken. De pijn dat ik weer een avond lig te huilen van de pijn........







Een stuk dat ik 10 dagen geleden heb geschreven. En nog, nog steeds niet veel anders in de situatie.. 3 mensen kennen deze tekst al (misschien 4 maar dat ligt aan de integriteit van diegene )

Wat ik er van verwacht om het hier te schrijven? Geen idee. Net als het volgende. Hetegene dat ik Beer heb geschreven een paar dagen na de bewuste nacht.



Brief aan Beer



Dag goudlokje,

Ik weet dat mijn keuze niet de jouwe is. En toch weet ik dat je mij er nooit om zult veroordelen.



Een keuze maakt iemand zelf, ook al is hij in strijd met de gedachten van iemand anders.

God veroordeeld niet, de jongen die na zoveel jaar terug was gekomen (vergeef me dat ik het verhaal niet genoeg herinner om de details te schrijven ) en hartelijk werd ontvangen.

In het kort kwam het er op neer dat de jongen zijn eigen weg, zijn eigen leven was gegaan en dat zijn thuis ‘de hemel’ is.



Hij werd niet veroordeeld omdat hij zijn eigen weg was gegaan, en hij werd ook niet aangesproken op zijn manier van naar huis keren.



Zou daarvoor ook iemand die zijn eigen weg door het leven gaat en daarbij ook de eigen weg naar huis bepaald ook weer welkom zijn?



Voor jou was het leven een gegeven en hield het op toen Hij de keuze maakte dat het gedaan was. Zou Hij ook de manier waarop het leven stopt bepalen? Dat Hij de persoon de mogelijkheid geeft zelf te stoppen maar het dus wel door Hem geregisseerd is.



Het klinkt dubbel maar bijvoorbeeld een autoongeluk waarbij een onschuldige sterft, ook daarvan wordt gezegd; Hij heeft het zo gewild. Misschien dat Hij dan ook bij zelfmoord (ik heb nog steeds een hekel aan het woord te schrijven) het zo gewild heeft.



Ik weet dat ik nooit tegen jouw argumenten op kon, hoe vaak en hoe hard ik ook mijn best deed. Maar ik zou zo graag jouw mening willen weten.

En hoewel ik niet gelovig ben vind ik het geloof wel een sterk iets om over te discuseren, in redelijkheid en openheid. Juist omdat je op zoveel manier je visie erover kan geven.

Heerlijk was het om met jou een discussie over het geloof te voeren. Ondanks dat jij ALTIJD gelijk kreeg. En ik zou zo graag zeggen dat ik je liet ‘winnen’, maar ik voelde me na zo’n discussie nooit een verliezer. Misschien alleen een verliezer in het laatste woord hebben )



Ik mis je goudlokje, en misschien als we beiden gelijk blijken te hebben, jij over leven na de dood en ik over de manier om thuis te geraken zien we elkaar weer.



Ik houd van je Beer, gewoon om wie je bent en de respect die van beide kanten bestaat. Ik hoop dat ik nog steeds op hetzelfde respect kan rekenen. En wat ik het meest hoop is dat jij gelijk hebt want dan kan ik tenminste nog eens lekker met je in discussie





Kus van Sun





De onmacht van het niet weten. Niet weten wat IK nu wil. Het doet pijn. En ja dit is mijn eigen pijn.





Ik ga niet reageren op de rest wat er hier geschreven is. Hopelijk begrijpt een ieder dat.



Liefs Sun