Mannen...



ja dus toch maar. Dit onderwerp.

Ik laat een man dichterbijkomen, een mooie man, met krachtige prachtige helende handen.

Een knappe vent, die opgewonden wordt door mij,en dat behoedzaam en bijna schuldig vertelt.

Ik voel mij vereerd.

Maar voel het niet.

Voel wel een verbondenheid met vrouwen die aan mij vertelden, dat ze het wilden voelen (mannen) maar het niet voelden.

Hoe kan dat?

Is het angst? Of ben ik "man" voorbijgegroeid, of moet ik stapje voor stapje langzaam iemand gaan leren kennen, vertrouwen? als liefde dichtbij wil komen en ik daar ook naar verlang, zou ik toch gek zijn om mij dat te ontzeggen?



En wat dan ondertussen met mijn gevoel voor (mijn) vrouw(en)?

Die nacht heb ik diep gehuild.

Omdat ik haar begreep, en mijzelf, en ons.

Alle stukjes die in elkaar vielen.

En ik ben dankbaar dat ik het niet gevoeld heb, niet gedaan heb, mezelf trouw gebleven ben.

Ook al is hij hartstikke leuk en lief.

Het had gekund, ik zeg niet dat het nooit zou kunnen, maar de vraag is of ik het ooit nog wil. Of ik de grote stap naar overgave maken kan, die ik zo vanzelfsprekend beleef in de armen van een geliefde vrouw.

Zonder overgave kan en wil ik geen sexualiteit.

Of is het bij een vrouw veiligheid?

Zo braafjes is mijn sexualiteit niet, dat ik die zo veilig kan noemen.

Toch voelt het veilig, ja. bekend, ook in het spannende.

Of vermijd ik om iets aan te gaan?



Ik ben nieuwsgierig naar mijzelf. Wie ben ik hierin?

Zit er een blokkade? Ik voel mij ook schuldig dat ik 't niet voel, bijna alsof ik verplicht ben het te voelen.

Anderzijds ook een beetje jammer.

Er gebeurt veel, hoor.

Twee jaar geleden heb ik wat geexperimenteerd. Ik vond daar niet veel aan, het was voor mij vrij gevoelloos, acrobatisch bijna.

Ik schrijf dit stuk met alle erspect voor vrouwen die gevoelens hebben voor mannen. Ik heb wel hartsgevoelens, maar op de een of andere manier verdwijnen die ineens als puntje bij paaltje komt.

Misschien kan ik ze ook best hebben, hoor, maar

waarom zou ik? Om wat 't waard zou kunnen zijn?

Kan ik niet beter een liefdevol geduld ontwikkelen voor mijn verlangens.

Ach wie weet. Ik ben mijn eigen proces. En ik ben vrij.

(Ben ik daar blij mee? soms wel)

Ik ben tevreden over mijn leven. Vooral omdat het wordt, omdat het in beweging is en steeds meer leeft in plaats van overleeft. Ik wil meer dan overleven. Altijd al gewild.

Gezocht, en gevonden.

Ik geloof niet dat ik ooit zonder intimiteit en sexualiteit met vrouwen kan en wil.

Als iets me aantrekt, dan is het toch dat...en ook het hartsgevoel is anders.

In elk geval ben ik niet verliefd.

Ik weet hoe verliefd zijn voelt.

Weet ook dat ik dat wil voelen, of zijn het allemaal verschillende belevingen, allemaal waardevol op zich?

Verbergt zich misschien in een man en mij een onbekend iets wat voor mij heel goed en nieuw zou kunnen zijn en helend?

Tot nu toe zijn vrouwen dat.

Ach.....

nee ik geloof dat het voor mij wel uitmaakt in welk jasje een liefde zit.

Maar misschien kan liefde ook in een mannejasje zitten.

Voor mij geldt 't nu niet.

En als ik met een vrouw zou zijn zou ik het ook niet aangaan met 'n man, zou ik 't gewoon loslaten.



Om wat mij liever is.



Ik ben gewoon een echte lesbo, in m'n ziel.

(met alle respect voor bi-vrouwen en hun echte gevoelens voor vrouwen en mannen), maar misschien moet ik mijn bi-stuk ontdekken?

Tell me more



Dani