Discussiebord
Je bent hier welkom om je mening of gevoelens te uiten en uit te wisselen met elkaar.
1 keer was genoeg geweest, maar het stukje wilde zich 2x plaatsen 
kussssss van mas
--- --- --- --- --- --- --- --- ---
Replying to:
Lieve Fabje,
Ik weet dat Max heel veel voor je betekend en vind het ook heel erg voor je dat hij er nu niet meer is. Je hebt goed naar je gevoel geluisterd en naar Max om op deze manier Max afscheid te nemen van Max. Ik wens je heel veel sterkte met de tranen en het verdriet wat je nu moet missen.
((((((((((((fabje))))))))))))))
liefs van Mas
--- --- --- --- --- --- --- --- ---
Replying to:
Hallo lieve dames,
Fijn dat jullie gereageerd hebben. Mijn hoofd staat er niet naar, maar wil jullie toch laten weten dat ik Max vanmorgen om 06.15 uur in heb laten slapen. Heb me altijd afgevraagd of ik ooit zo'n beslissing kon nemen, maar het geeft me wel een klein stukje rust. Heb veel verdriet, maar het verdriet dat ik had hoe ik mijn beestje steeds meer zag lijden, was veel en veel erger. Heb hem altijd "gevraagd" of hij me wilde laten weten als hij er zelf aan toe zou zijn, of hij me dan zou willen laten weten wanneer het was. Was zo bang voor dat moment, of zo bang dat ik het moment niet zou begrijpen, maar vannacht was dat moment er duidelijk. Ben om het uur bijna met hem naar buiten geweest. Hij was aan het hijgen en kon niet meer liggen van al het vocht in zijn longen, tot Joost, mijn vriend vannacht om 5 uur met hem ruim een half uur beneden had gezeten. Max nam afscheid van hem en andersom, toen is hij met zijn zwakke lichaam toch de trap op geklommen, naar mij toe en bleef bij mijn bed staan en me hoopvol aankijken en toen voelde dat dit echt het moment was. Het deed me zeer, maar ben blij dat ik toch de beslissing heb genomen en dat het niet te laat was en dat hij alsnog gestikt is, want dat zou dus gebeuren.
Ik heb hem nu nog in een deken in de tuin liggen, de kuil is al gegraven, ik wacht alleen nog op het moment dat het voor mij goed voelt om afscheid te nemen, misschien vandaag, anders morgen, gewoon op mijn tempo, afscheid nemen van momenteel het dierbaarste in mijn leven...
Bedankt....
Kus,
Fab
--- --- --- --- --- --- --- --- ---
Replying to:
Lieve Fab
Heelveel sterkte voor nu.
Ik ben het eens met alle woorden van Inge.
Laat de natuur haar gang gaan.
Ik heb zelf een ontzettend lieve poes gehad, Oezo.
Ik heb hem in laten slapen. Maar nee, ik was er niet bij en heb daar tot op de dag van vandaag spijt van. Ik heb uit "angst" een hartsvriendin dat laten doen. Ze vertelde me later dat Oezo heel vrdeig was, alsof hij het er helemaal mee eens was, wist wat er ging gebeuren.
Maar ik heb nog steeds spijt, datik er niet zelf was,en dat het op die manier gebeurd is.
Ik kon de poes niet meenemen naar mijn verhuisadres.
Mijn poes had een nierziekte.
Ik wens jou kracht en wijsheid om dit op een voor jou goede manier te begeleiden.
Dani
--- --- --- --- --- --- --- --- ---
Replying to:
Lieve Fab,
Tjee dat is niet niks. Maar weet je, ik denk dat je echt zelf weet wanneer het moment daar is. Twijfel daar maar niet aan. Jij kent je hond als geen ander.
Ik vind dat dieren veel te snel een spuitje krijgen. Uit angst voor lijden (en meestal van onszelf). Laat de natuur maar haar gang gaan.
Niet eten is niet erg, zolang Max maar drinkt en dat kan je desnoods met een spuitje in zijn bek doen. Je merkt wel als hij pijn heeft en als dat teveel voor hem is. Dan is het vroeg genoeg .... Ik hoop dat Max in vrede mag gaan op zijn tijd.
Ik wens je heel veel sterkte!!
Liefs,
Lucky
--- --- --- --- --- --- --- --- ---
Replying to:
Moeilijk Fab.
Het juiste moment zou ik ook niet weten.
Wat ik wel vind is dat je inderdaad niet alleen moet zijn op het moment dat.
Ik kan me voorstellen dat het ontzettend zeer doet om de beslissing over hem te nemen, alleen uitstellen maakt het steeds moeilijker ben ik bang. En ook voor hem..
Sterkte met je beslissing!
Liefs Sun
--- --- --- --- --- --- --- --- ---
Replying to:
Hallo dames,
Had me eigenlijk voorgenomen om niets meer op het discussiebord te plaatsen, maar nu zit ik toch echt ergens me, waar ik niet uitkom en waardoor ik me zo rot voel.
Zoals sommige dames op deze site weten, heb ik al jaren last van hyperventilatie, straatvrees en een paniekstoornis. Heb ruim 1 1/2 jaar geleden een hond gekregen die toen 3 maanden oud was en ik heb hem Max genoemd. Is mijn maatje, door hem ben ik weer een beetje op pad gegaan. Nu moest ik wel naar buiten. Hij is heel lief, spontaan, onbenullig, trouw beest (lijkt op zijn baasje). Maar wat blijkt nu sinds ruim een maand, dat hij een hartafwijking heeft en vocht in en rondom zijn longen en zijn hart heeft. We hebben medicijnen geprobeerd, dacht dat die aansloegen sinds 2 weken, maar blijkbaar dus niet, nu is de dierenarts afgelopen vrijdag thuis geweest, omdat hij zo zwak was en niet meer kon liggen omdat hij benauwd was. En die wilde hem in laten slapen. Wilde het op dat moment niet, punt 1 omdat ik alleen was, niemand bij mij in de buurt en vind het zo moeilijk, afgezien van het gemis dat ik zal hebben als mijn maatje er niet meer is. Maar hoe weet ik nu of het het juiste moment is en of hij, mijn hond, wil dat ik hem in laat slapen. Vind dit zo moeilijk en ben zo bang dat ik het mezelf later kwalijk neem en denk van had ik maar..... even gewacht.... of anders aangepakt...
Ik weet het niet, ik zit dag en nacht thuis, doet me zoveel verdriet om hem te horen, weet echt niet wat nu het juiste moment is, meestal gaat het redelijk en slaapt hij, maar hij wil ook niet meer eten, ja sardientjes bij mijn moeder vanmiddag, pff, wie zou hier eventueel raad op weten, of heeft dit ook meegemaakt, voel me radeloos, vooral machteloos. Weet ook wel dat alles een reden heeft en dat niets voor niets gebeurd, maar ik moet een beslissing nemen over mijn allerliefste vriendje en dat doet zo zeer....
Fab
